Twee emmertjes water halen...

De traditie om iedere zondag een update te geven vanuit Scandinavië heb ik de eerste weken in ere weten te houden, maar inmiddels is het alweer vijftien dagen geleden dat ik in letter en woord verwoordde hoe het me vergaat in Sverige. Maar mijn schriftelijke afwezigheid kent een excuus mensen…

Al voordat ik één stap had gezet in een Zweeds klaslokaal in januari, had de reislustige ik al één ding besloten: Lapland is een bestemming waar je heen moet. Niet mag. Moet. Lapland is een zeer groot gebied in het noorden van Scandinavië dat zich uitspreidt over Noorwegen, Zweden en Finland. Dit landschap kan je in deze tijd van het jaar gerust aanduiden als een winter wonderland. Een klasgenootje gaf me vier weken geleden een por in mijn zij. Of ik toevallig met haar en tien anderen de trip naar het hoge noorden van Zweden wilde maken. Daar hoefde ik niet bepaald over na te denken.

De trip naar Lapland was de ultieme beloning voor een week lang ploeteren. De dagen voor vertrek bestonden uit het vroeg opstaan, focussen op oneindig en het ervoor zorgen dat mijn final exam voor vrijdagavond middernacht in handen was van mijn docent.
Vorige week zaterdag troffen we elkaar op het station van Göteborg, waar ik de nodige handjes schudde met de mensen die deze trip onvergetelijk moesten maken. Met vijf van hen was ik al klasgenootjes, de rest had ik nog niet eerder gezien hier. Eenmaal in de trein prijsde ik mezelf gelukkig met het feit dat ik een ticket had bemachtigd voor een vierzits. De hoezee en hiep-hoera bleken iets te vroeg uitgegild. Ik maakte kennis met een alleenstaande moeder die reisde met haar onbedwingbare kids van onder de tien. Schreeuwend dat ze geen patat lusten en over de grond kruipend kwamen ze hun reis door. Gelukkig stapten ze ‘al’ bij Arlanda uit, een plaats dat op zo’n vier uur van Göteborg ligt.

“Maar was je na vier uur nog niet op plaats van bestemming?”, hoor ik je nu denken. Nee, want reizen naar Lapland neemt om precies te zijn 21 uur van je tijd! Te bedenken dat je al die tijd in één land reist, geeft je soms een onwerkelijk gevoel. Gelukkig hadden we James met ons mee, de Australiër die meer kaartspelletjes kent dan het casino en ze ook nog goed uitleggen kan. In de foetushouding probeerde ik nog wat bij te slapen, zodat ik de middag daarop niet al te brak uit de trein zou stappen in Kiruna.

Het mooiste aan het maken van trips vind ik de verrassingen. Deze keer was die surprise nog iets groter dan verwacht. Beloofd was ons een cabin met Wifi op 1 kilometer van het ijshotel en een douche. Die beschrijving was een beetje anders dan de werkelijkheid. De hut lag op vijf kilometer van het ijshotel, poepen deden we in een gat in de wilde natuur en stromend water was er niet. Gewapend met een schep en emmer trokken we om de beurt naar het aangrenzende meer dat bevroren was om ons te voorzien van de eerste levensbehoefte. Een bijzonder primitieve ervaring, maar dit zijn aspecten die dit soort trips onvergetelijk maken.

Doordat we zo ver van de rest van de wereld zaten, waren we ook enigszins beperkt. De meeste boodschappen hadden we al gedaan na het uitstappen, alvorens we door de eigenaar naar onze cabin gebracht werden. Maar eventjes naar de bewoonde wereld zat er niet zomaar in, simpelweg doordat je minimaal één uur heen en diezelfde tijd diende te overbruggen op de terugweg. Maar toch hebben we dit retourtje toch wel drie keer gelopen. Zo zijn we naar het dorp geweest om het de ijsbar te bekijken, waar je je peperdure biertje drinkt uit een glas van ijs en waar zelfs de toegangspoorten tot de bar van het bevroren water gemaakt zijn.

Dinsdag was verreweg de beste dag van allemaal. Op deze dag hebben we uren rond gescheurd op snowmobiles. Het gaf me een fantastisch gevoel om over een bevroren ijsoppervlak te crossen, terwijl de metersdiepe sneeuw opspatte tegen de klep van je helm. Melis zat achterop bij me en heeft een stukje gereden, maar zij had niet echt de behoefte om zoveel te rijden als ik. Nadat we rendiervlees met krieltjes achter de kiezen hadden, mochten we nog één keer scheuren. Dat hebben we geweten ook. Op een bepaald stuk maakte ik een inschattingsfoutje, waardoor Melis en ik met de kop in de sneeuw terechtkwamen terwijl onze snowmobile er vandoor ging. Na een snelle ‘bodycheck’ hadden we al gauw door dat we geen lichamelijk letsel hadden opgelopen, waarna er een harde bulderlach volgde.

Wie naar Lapland gaat in de winter, hoopt de Northern Lights te zien. Ken je dit fenomeen niet, dan doe je er goed aan om dit even te ‘googelen’. De eerste avonden was het niet helder genoeg om ze überhaupt te kunnen zien. We besloten met de jongens aangeschoten de sauna in te duiken om vervolgens een competitie te houden wie het langst over het ijs kon rennen in zijn boxershort. Op blote voeten en een onbedekt bovenlichaam welteverstaan. Maar ook drankspelletjes en het roosteren van marshmallows in het kampvuur waren graag gedane invullingen van de avonden.

Op één avond waren we druk bezig met drankspelletjes, totdat Monika opeens een kreet slaakte. ‘Northern Lights!’, klonk het aan de andere kant van de cabin. Als de dooie donder sprintte iedereen naar buiten om het te zien. Weliswaar was het niet zo sterk als op de foto’s, we waren dolgelukkig dat we het hokje achter dit woord vol konden krassen op onze bucketlists. Dit maakte de trip met fantastische mensen uit alle hoeken van de wereld compleet!

Inmiddels begint mijn blog meer op een boek te lijken en dat terwijl papa, mama en Edo ook nog langs zijn geweest het afgelopen weekend… Volgende week zal ik jullie daar meer over vertellen, want ook mijn ogen beginnen wat vierkant te worden!