Little less conversation

Mijn eerste Super Bowl wilde ik maar al te graag afkijken vorige week zondag. Maar aangezien er maandag weer zitting genomen moest worden in de schoolbanken besloten Tim, Markus en ik de vier etages tellende sportsbar aan de hoofdstraat wat eerder te verlaten. Om 03:00 om precies te zijn, op het moment dat de tweede helft begon van 's werelds grootste sportevenement. Overigens vormden wij hierin een uitzondering, want de bloedfanatieke Zweden leken geen waarde te hechten aan het begrip 'tijd'.

Meerdere dagen heb ik deze week besteed aan het afmaken van mijn tweede assignment van het vak dat ik momenteel volg. Trouwens: de beoordeling die aan mijn eerste gehangen werd, kenmerkte zich door het woord 'pass. Die is in ieder geval binnen. Morgen heb ik mijn laatste les van 'Global Studies', waarna ik nog even flink aan de bak moet voor mijn 'final exam'.

Met doppen in mijn oren stapte ik de bus in, totdat een vrouw me een por in mijn zij gaf. Of ik een oogje op haar tas kon houden terwijl zij even naar voren liep. 'Ja visst', antwoordde ik in mijn beste Zweeds. Eenmaal terug begon ze in het Zweeds te praten. Hoogstaand was deze conversatie allerminst, maar ik dwong mezelf om in het Zweeds terug te praten. Je kan het maar op één manier (her)leren en dat is door het te doen. Afrekenen, de weg vragen: ik doe het gewoon in het Zweeds. Ook al praten de meesten (uit beleefdheid) terug in het Engels. De ironie.

Het ledenaantal van onze Whatsapp-groep stijgt inmiddels uit boven de twintig en regelmatig wordt er iemand toegevoegd aan deze chat. De kans dat er dan ook iemand jarig is, stijgt daarmee dus ook. Vrijdag was het de verjaardag van Sören en alvorens we zijn verjaardag inluidden met beerpong en een stapavondje, legden we een goede bodem bij 'The Dubliner'. 'After work', de traditie die ik in mijn vorige post al benoemde, hoort er hier nu eenmaal bij. Het eten en de biertjes hebben ons goed gesmaakt deze avond.

Ietwat brak trokken we zaterdag naar Ale Invite, een snowboard contest 30 kilometer ten noordoosten van Göteborg. Door de sneeuw, die zijn weg weer neerwaarts had gevonden van vrijdag op zaterdag, reden de treinen sporadisch en duurde het iets langer om er te komen dan gelpand. Maar wat was het mooi om van een afstandje te bekijken hoe er naar beneden werd geroetsjt door de sporters, die hun trukendoos openden op het moment dat ze van de ene naar andere helling sprongen.

Eenmaal thuis was ik aardig gaar. Omdat ik uitgenodigd was voor een huisfeestje van een Italiaan iets verderop en niet de saaie Piet wilde uithangen op zaterdagavond, verzamelde ik wat energie om er alsnog heen te gaan met een klein maar fijn feestje tot gevolg.

Wie Zweden zegt, zegt Ikea en geloof het of niet: daar was ik in de afgelopen 4 weken nog niet geweest. Met een pan op zak en wat kötbullar in de maag, zochten Luka, Matthew, Luca en ik de weg naar een mega hottub. Via Facebook hadden we vernomen dat er dit weekend een grote bassin was geposteerd onder de Älvsborgsbron en daar wilden we wel even een kijkje nemen. Markus en Matthew kroonden zichzelf tot waaghalzen door er in te gaan, maar Luca en ik hielden onszelf op gepaste afstand. Wel leverde onze tocht over de brug fantastische plaatjes op waar je spontaan horripilatie van krijgt.

Slaap lekker!