'Trippen' in Kopenhagen

Na de Baltische Staten aangedaan te hebben, wist ik wat me die week te wachten stond: een final exam. Omdat ik in de smiezen had gekregen dat mijn studentenkamertje niet echt bevorderlijk was voor de concentratie, besloot ik het over een andere boeg te gooien en plaats te nemen in één van de prachtige bibliotheken die de Universiteit van Göteborg rijk is.

Met name de woensdag gingen mijn vingertoppen als een tierelier en slaagde ik erin om een redelijke basis te leggen voor mijn eindopdracht, maar hoe anders was dat die donderdag. Door studieontwijkend gedrag, belandde ik op NOS.nl. Een dunne rode balk vulde van links naar rechts mijn browser en had een simpel zinnetje voor me: Johan Cruijff overleden. Het kostte me een tijdje om weer in mijn 'flow' te komen, aangezien ik het maar moeilijk kon bevatten dat neerlands grootste balkunstenaar heen was gegaan.

Uiteindelijk herpakte ik mezelf en kon ik bijna letterlijk het licht uitdoen in het gebouw, aangezien het alarm van het gebouw subtiel duidelijk maakte dat het tijd was om te gaan. Terwijl Zweden al aan het nippen was aan hun Påskmust, kon ook mijn paasweekend van start gaan. En zin dat ik erin had, want Kopenhagen stond voor de deur!

Samen met zeven vrienden van hier, stapte ik met de nog verse slaapkorrels in de ogen de bus in op vrijdagochtend. Nat gedrupt vonden we onze weg naar het huis dat we gehuurd hadden via Airbnb, een website waar mensen hun huis aanbieden voor een x-aantal dagen. Een nieuwe ervaring voor mij, maar onwijs leuk. Terwijl de Deense familie een weekendje erop uit was, werd hun optrekje gevuld met acht Erasmus-studenten.

Zo slecht als het weer die vrijdag was, zo heerlijk was het die zaterdag. De hele dag hebben we door de stad geslenterd en hebben we de dag afgesloten met een drankje in het toeristische, maar zeer mooie Nyhavn waar de huisjes langs de kant gekleurd zijn in alle kleuren die de regenboog rijk is. Om eerlijk te zijn had ik van tevoren mijn bedenkingen bij deze hoofdstad. De Google Images spraken niet tot mijn verbeelding, maar ik moet zeggen dat ik deze stad echt aan kan raden. Het heeft niet zozeer hele toeristische plekken, maar het geheel is erg mooi om te zien.

Die avond wisten we het allemaal zeker: we moesten uit in deze Deense hoofdstad. Het bloed was inmiddels goed gevuld met vloeibaar gif en tegen half 2 besloten we koers te zetten naar de binnenstad. We waren alleen even vergeten waar we ook alweer precies heen wilden én dat er ooit iemand verzonnen heeft dat we op een bepaalde dag in het voorjaar de wijzer een handje moeten helpen. Daardoor was het al gauw 3 uur en hadden de meesten het wel gehad, met een brakke zondag tot gevolg.

De wekker besloten we maar te laten voor wat het was die dag en na wat potjes FIFA op de XBOX One van de familie, namen we een kijkje in Christinia. Een stad in een stad zou je wel kunnen zeggen. De hippies waren hier aan de leiding vroeger en zijn destijds tot een deal gekomen met de politie, dat wiet roken toegestaan is. Een geverfd bord met een doorkruiste camera maakte ons meteen duidelijk dat het vastleggen van dit gebied niet helemaal de bedoeling was. De ambiance in dit gebied was op z'n zachtst gezegd bijzonder te noemen. Een loslopende hond met rood doorlopen ogen was een fenomeen dat ik nog niet eerder gezien had. Maar de mannen met bivakmutsen over hun kop die wiet verkochten vanuit hun legerhutje, gaven mij een gek en verward gevoel van binnen. Wie Christiania verlaat, loopt onder een boog met een treffende tekst: you are now entering the European Union.

Maandag deden we onze laatste sightseeings, alvorens we in de avond de bus terugnamen naar Göteborg. Maar bijna kreeg ons verblijf in Denemarken een verlenging. Eten is evenals in Zweden niet goedkoop, waardoor we een pizzeria buiten het centrum hadden gezocht. We waren al aan de late kant en mijn voorkeur ging er naar uit om wat te eten dichtbij het station, zodat we ons geen zorgen over tijd hoefden te maken. Mijn gedachten gingen terug naar die voorjaarsdag in 2011 waar papa, m'n broertje en ik bijna ons vliegtuig misten vanuit Londen, omdat we hadden getreuzeld met ons diner. Nee, geef mij dan maar een broodje op de vuist zonder stress.

Na al onze bankpassen geprobeerd te hebben, bleek dat meneer de pizzabakker geen bankpassen accepteerde buiten Denemarken. Handig! Dit soort dingen moeten natuurlijk altijd op de verkeerde momenten gebeuren... Tim besloot te pinnen en ons te treffen bij het busstation. Nog 30 minuten te gaan, dachten Imke en ik. Terwijl de rest er een beetje achteraan slenterde, zetten wij onze vraagtekens achter hun tempo. Waarom zijn ze nou zo relaxed? Met nog vijf minuten te gaan, begonnen we bijna met vloeken en tieren. Totdat Sören ons duidelijk maakte dat we niet om 19:35, maar 19:45 vertrokken. CO2 voelde nog nooit zo goed.