Da's pech, portemonnee weg

Uitslapen was er voor mij nooit bij toen ik als kwaliteitsmedewerker de vloer aanveegde bij Albert Heijn op zaterdagochtend. Het was dan ook even wennen toen het alarm van mijn telefoon me vorige week zaterdag maande tot wakker worden. Ik moest die ochtend namelijk voor dag en dauw opstaan, om mijn trein naar Stockholm te halen. Vanaf de Zweedse hoofdstad zou ik die week een rondreisje maken door Letland, Estland en Finland met mijn Turkse vrienden Salih en Melis. In wisselende samenstelling, dat dan weer wel.

Melis zou alleen het gedeelte in Riga meemaken, terwijl ik op Helsinki na de hele trip met Salih maakte. Omdat Salih en ik de volle mep betaalden naar de hoofdstad, besloten we een dag voor onze vlucht naar Riga al koers te zetten naar Stockholm zodat we de stad nog een beetje konden bekijken. Stockholm is voor mijn gevoel een stuk groter dan Göteborg dat is en de mensen zijn nog meer met hun uiterlijk bezig dan in Göteborg. Stap een willekeurig huis in Stockholm binnen, trek een kast open en ik durf bijna met zekerheid te stellen dat je een soort mengelmoes van de Douglas en de Invito zal aantreffen. Wat de stad betreft is Stockholm een genot. Toegegeven: het prachtige lenteweer liet de gekleurde huizen in Gamla Stan nog net wat mooier groen, rood en geel kleuren, maar de nauwe straatjes in deze hoofdstad brengen iets gemoedelijks.

Na een wandeling door Djurgården, een reusachtig park ten westen van de binnenstad, zochten we onze weg naar onze accommodatie van die nacht dat de naam vliegveld droeg. Om kosten te besparen –tukken in Stockholm is peperduur- had Salih het avontuurlijke idee om de nacht op het vliegveld van Arlanda te spenderen. Onder het motto ‘we vliegen toch vroeg’, sloten we onze ogen op een geïmproviseerd bed dat voor mij persoonlijk bestond uit twee ligstoelen en mijn ieniemienie koffertje die de brug vormde tussen die twee. Slapen was nog nooit zo oncomfortabel, maar daar leek mijn knorrende buurman geen last van te hebben.

Riga is niet ver van het rijke Scandinavië, maar toen we vanaf het vliegveld Riga binnenreden sta je er toch even van te kijken hoe armoedig het er soms aan toe kan gaan. Gestapelde woningen waar de één er nog slechter uitziet dan de ander en bij enkele het idee krijgt dat er al sinds een jaar of dertig geen klusjesman meer aan te pas is gekomen. Eenmaal in Riga troffen we Melis. Voor een habbekrats sliepen we twee nachten in hartje centrum, zodat we er zo op uit konden. Het weer was ietwat aan de grauwe kant, de stad wat klein, maar desalniettemin vermaakten we ons prima in deze Baltische staat. De dag sloten we af in een ietwat verlaten shotjesbar, zodat we lekker konden wegdoezelen.

Omdat we Riga die zondag eigenlijk wel gezien hadden, trokken we meer landinwaarts om meer van Letland te zien dan alleen de hoofdstad. We namen plaats in een wagon waar de treinmaatschappij de grauwe trein wat had op proberen te fleuren met gekleurde busstoelen. Dat geld hadden ze allicht beter kunnen investeren in het aantal wielomwentelingen per minuut van die trein, want van die snelheid wordt niemand duizelig. Wel leverden onze bezoekjes aan de ‘ridderdorpjes’ Cesis en Sigulda mooie kiekjes op. Salih sloofde zich uit met zijn professionele lens, terwijl Melis en ik hem flankeerden met onze smartphones.
De dag sloten we af met een fles Black Balsam, een Lets drankje waar het percentage alcohol uit twee getallen bestaat. Als cassis een drankje is waar je smaakpapillen gelukkig van worden, dan is dit drankje zeker een aanrader.

Die ochtend nam ik de bus naar Tallinn, de hoofdstad van Estland dat op zo’n vier uur rijden ligt van Riga. De route bestond voornamelijk uit met sneeuw bedekte bossen en in tegenstelling tot de eerdere trein was het comfort goed in deze bus. In Tallinn ontbrak het gevoel van een hostel een beetje. Een man van middelbare leeftijd was baas over de televisie in dit huis en hij was er dan ook niet van gediend dat een jonger meisje lol had met haar moeder een kamer verderop, waarop hij de deurklink hard naar zich toetrok. Maar over Tallinn zelf raak ik niet uitgepraat. Tallinn is evenmin een grote hoofdstad, maar staat wel vol met sierlijke gebouwen en prachtige straatjes. Niet voor niets staat een deel van het centrum dan ook op de UNESCO-erfgoedlijst. Vanwege de pas ingevoerde euro is het leven niet zo goedkoop als in landen als Tsjechië en Bulgarije, maar heel duur is het ook niet.

Op het moment dat de wegen van Salih en mij scheidden –Melis was inmiddels weer in Göteborg- deed ik een nare ontdekking. Mijn portemonnee was kwijt. Weg. Niet naast, onder of achter mijn bed. Nergens te bekennen. En dat terwijl ik een dag eerder nog hardop had gegrinnikt toen ik de Nederlandse ambassade was gepasseerd. Gedachten spookten al door mijn hoofd waar ik mezelf diezelfde ambassade binnen zag stappen om uit te leggen wat er gebeurd was. Een laatste zoekpoging in mijn koffer resulteerde in resultaat: daar lag hij, verstopt tussen de kleding. Met de zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd kon ik de boot naar Helsinki halen. Ternauwernood.

Over Helsinki kan ik trouwens kort zijn. Het mag dan misschien de grootte van Stockholm hebben, de charmes heeft het allerminst. In het algemeen zijn Finnen lastige mensen, die nog meer van de stelregel ‘keep the distance’ zijn dan de Zweden. Wel heeft Helsinki een aantal mooie gebouwen, waar de ‘Rock Church’ er het meest van uitspringt in mijn ogen. Een kerk die tussen de rotsen is ingeklemd. Mooier heb ik ze nog niet gezien in mijn leven. Of misschien de Sint Pieterskerk in Rome, maar dan houdt het ook wel op.

Vanaf morgen ga ik hard aan de bak voor mijn final exam, want mijn tweede vak loopt op zijn eind.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende update!