En ny berättelse

Daags na de interland tussen de verschillende landen op het voetbalveld van Mossen BK, liep ik rond met flinke spierpijn. Maanden zonder enige lichamelijke beweging gaat je niet in de koude kleren zitten heb ik gemerkt. In plaats van verminderd, was het lichamelijk leed de dag erop zelfs verergerd. Misschien is het maar een goede zaak dat ik het sporten hier weer een beetje probeer op te pakken.

Hoewel het voelde alsof een smid mijn benen met lood verzwaard had, strompelde ik naar mijn eerste Zweedse les op dinsdagavond. Twee weken geleden had ik me al ingeschreven voor deze lessen, die gratis aangeboden worden door de universiteit van Göteborg. Van tevoren was ik erg benieuwd naar mijn eigen capaciteiten. (NB: ik heb tussen mijn vijfde en tiende al in Zweden gewoond en sprak destijds de taal vloeiend) Ik volg het tweede niveau van de vier. De leraar, pensionado maar nog altijd kwiek, stak gelijk van wal in het Zweeds. En geloof me of niet: ik had weinig moeite met het begrijpen van de woorden die hij ons toesprak. Hoewel je er geen studiepunten voor krijgt, neem ik met veel plezier plaats in de schoolbanken om mijn Zweeds weer wat gestalte te geven. De komende tien weken volg ik de lessen. Wie weet zal ik mijn blogposts dan wel in Zweeds de wereld in sturen...

Zoals eerder vermeld, is Göteborg geen vreemde stad voor mij. Hoewel ik in tegenstelling tot nu buiten het stadscentrum woonachtig was, kwam ik zo nu en dan in het centrum. Toch loop ik nog niet echt blindelings overal naartoe. Zowel VGDG als mijn ouders en m'n broertje komen binnenkort een kijkje achter de deur nemen en hoe fijn is het dan als je een stadsgids hebt.
Daar moest ik dan maar eens mijn best voor doen! Samen met Moritz nam ik de stadsmap ter hand en probeerde we onszelf wat meer wegwijs te maken. Göteborg mag dan misschien wel niet in de top-10 staan van
de meest aansprekende steden van Europa, ik zou het een ieder aan kunnen bevelen om eens een kijkje te nemen in de één-na-grootste stad van 'Sverige'.

Vrijdag besloten we naar een 'after work' te gaan. Als je in Engeland bent geweest, zal het eten na werk in een pub je vast niet vreemd zijn. Ook de Zweden zijn daar niet vies van. Van horen en zeggen begrepen we dat je één drankje diende te bestellen, om je bordje op te scheppen zo vaak als je wilde. Nee, het was geen haute cuisine waar de schalen gevuld waren met kaviaar en zalm. Maar dat gaf niks, want er was keus te over. Misschien moeten we hier maar een goede gewoonte van maken...

Vrije dagen besteed ik het liefst niet op mijn kamer, simpelweg omdat ik dat te zonde vind van mijn tijd. Ten zuidwesten van Göteborg liggen tientallen eilanden waar je 'gewoon' heen kan met je OV-kaart. Vanwege de verwachte regen zetten we onze vraagtekens achter dit eilandbezoek en ondanks de sterke wind, viel het reuze mee. Vanuit tram 11 richting de haven van Saltholmen kon ik de school zien liggen waar m'n moeder me destijds heen stuurde om mijn Nederlands op peil te houden en kon ik bij wijze van spreken het dak van mijn betere vrienden van toen zien in de verte. We namen de boot naar Styrsö, het grootste eiland waar geen auto's mogen rijden en elk huis beschilderd lijkt in een andere kleur.

Na een vrij lui dagje ben ik net teruggekomen van het internationale diner. Iedereen die daarheen ging, nam iets mee uit zijn of haar eigen land. Samen met Imke en Roos maakten we ambachtelijke appelflappen, zodat ook het aanbod aan desserts wat opgeschroefd kon worden. Ik heb werkelijk geen idee wat ik allemaal heb gehad vanavond, maar iedereen heeft goed zijn best gedaan. Eveneens de boerenkool en hutspot waren aanwezig. Dan weet je dat er toch iets goed gaat.

Hoewel we net thuis zijn en ik het ook niet erg vind om zo mijn bed op te zoeken, heb ik me laten overtuigen door Tim en Markus om zo naar de sportsbar te gaan om de Super Bowl te kijken. Hun enthousiasme over dit immense sportevenement kon ik niet zomaar terzijde schuiven, dus we gaan nachtbraken. Onder genot van een biertje, dat dan weer wel.

Slaap lekker!