Zweedse schuchterheid, of toch niet?
Door: Pim Bokhove
Blijf op de hoogte en volg Pim
08 Mei 2016 | Zweden, Gotenburg
Hallo, er stroomt nog bloed door mijn aderen!
Na enkele weken van tekstuele afwezigheid, is het deze zondagavond maar even tijd om een inhaalslagje te maken.
Waar waren we ook alweer gebleven? Een paar weken geleden plofte ik na een schooldag op mijn bed neer, in de veronderstelling dat ik een rustig avondje tegemoet zou gaan. Mijn concentratieboog was die dag op de proef gesteld, dus had ik er wel vrede mee om tussen de vier wanden te blijven die mijn kamer rijk is. Totdat ik Markus aan de lijn kreeg, die nieuwsgierig was of ik die avond zin had om wat kegels omver te werpen in het nabijgelegen bowlingcentrum. Daar hoefde ik geen tweede keer over na te denken, want als je een Erasmus-programma volgt, dan doe je nu eenmaal spontane dingen en daar ben ik dol op geworden hier in Zweden.
Dinsdag en woensdag bestonden uit het verzamelen van moed, om mijn gedachten weer even op het studeren te verzetten. Er moest weer eens een assignment in elkaar geknutseld worden voor de vrijdag erop, maar zoals gebruikelijk was ik weer eens te laat begonnen. Dinsdag en woensdag gunde ik mezelf een potje bier en een beamer om de Champions League in de gaten te houden, waarna ik donderdag de blik op oneindig moest plaatsen en het verstand op nul. Daar ben ik dusdanig goed in geslaagd, dat ik inmiddels dat assignment met een voldoende heb binnengehaald. Niet meer aan denken, binnen is binnen.
De rest van die bewuste week (11-17 april), stonden vooral in het teken van leuke dingen. Een kitchenparty in 117 op vrijdag zou eigenlijk moeten uitmonden in een stapavond, maar we verplaatsten deze uitgaansavond naar een avondje later. Nietsvermoedend stapten we die avond een club in Göteborg binnen, waar een redelijk beroemd dj-koppel uit Rusland de avond van geluid voorzagen. Die avond had ik zo goed mijn best gedaan, dat ik zondag brak mijn oogjes opende. Aangezien de ijshockeyers van Frölunda vol actief waren in de titelrace, besloot ik op het laatste moment me te snellen naar het stadion om nog een wedstrijdje mee te pakken.
De daaropvolgende week (18-24 april) nam ik wat gas terug, omdat ik een examen moest inleveren die week. Wel besloten we in alle spontaniteit een vuurtje te stoken op de heuvel die Olofshöjd rijk is, waar je een mooi zicht had over Liseberg en de gekleurde Gothia Towers. Ondanks het te verzetten werk, ging ik met een aantal van ons naar de preparty van Summerburst in een club van Göteborg. Summerburst is een groot festival in één van de stadions van Göteborg, waar Markus en ik al een kaartje voor hebben weten te bemachtigen. Zaterdag volgde een brak middagje in de Scandinavische zon, alvorens ik zondag en maandag mijn academische Engels weer op de proef kon stellen voor mijn examen. De deadline was die dinsdag, maar omdat Frölunda inmiddels Zweeds kampioen was geworden, volgde er een grote huldiging in het centrum van Göteborg. Ik laste een pauze in op die maandag en trok naar Götaplatsen, zodat ik ook enigszins kon meedelen in de roem. Wat me opviel, was de schuchterheid die de Zweden zelve waren. Zelfs toen hun club zich voor het eerst sinds 2005 de beste van het land mocht noemen, ging het dak er niet echt vanaf zoals dat in Nederland zou gebeuren. Opvallend!
Nu het ijshockeyseizoen achter ons lag, moesten we natuurlijk op zoek gaan naar alternatieven. Die woensdag besloten we dan ook gelijk maar naar IFK Göteborg te gaan, stads’ grootste club van het kwartet aantal profidentiteiten. Ik wilde bijna zeggen dat we zitting namen op de staantribune, maar dat klinkt natuurlijk wat gek. Hoewel het niveau niet om aan te gluren was, kan ik niet ontkennen dat de sfeer aanstekelijk op me werkte. Die was namelijk erg goed, totdat er een bom ontplofte in de buurt van oud-Ajacied Tobias Sana. Die was daar op zijn zachtst gezegd niet van gediend, trok de cornervlag uit de grond en mikte het in de richting van de fanatieke IFK-aanhang. De scheidsrechter wees richting de catacomben. Dat kon maar één ding betekenen: over en sluiten, wedstrijd over (0-0).
Onze Vlaamse Jannelore had die vrijdag de ondankbare eer om als eerste van onze groep Göteborg te verlaten. Na een etentje bij de lokale Aziaat, continueerden we de slotavond in de inmiddels bekende keuken van 117, om daarna een feestje op te zoeken. Erg jammer om haar gedag te moeten zeggen, want ze lag erg goed in de groep.
Hoewel het beestje niet de naam vakantie droeg, was ik vanaf die dag tot morgen 10 dagen vrij. Aangezien vliegtickets naar Polen onwijs goedkoop waren, besloot ik met een Italiaanse klasgenoot af te reizen naar het land van wodka en de dumplings. Dit land stond al langer op mijn lijstje en ik ben dan ook blij dat ik Warschau, Krakau, Auschwitz en Poznan heb kunnen aandoen. En wat voelde het toch goed om voor een aantal zloty’s een goede maaltijd naar binnen te werken in een restaurant.
De tijd vliegt voorbij en dat baart me zorgen. Ik probeer van iedere dag te genieten, maar de gedachte dat ik over een maand en twee dagen weer door Nederland wandel, doet mij nog geen vreugdedansje maken.
Morgen begin ik alweer aan mijn laatste vak en dan beginnen de dagen in Sverige echt te slinken. Inmiddels leven we iets over half 10 en is het nog niet eens aan het schemeren.
Mijn streven is om de volgende blogpost iets sneller te plaatsen, zodat ik niet zo ver terug hoef te schrijven!
Pim
Na enkele weken van tekstuele afwezigheid, is het deze zondagavond maar even tijd om een inhaalslagje te maken.
Waar waren we ook alweer gebleven? Een paar weken geleden plofte ik na een schooldag op mijn bed neer, in de veronderstelling dat ik een rustig avondje tegemoet zou gaan. Mijn concentratieboog was die dag op de proef gesteld, dus had ik er wel vrede mee om tussen de vier wanden te blijven die mijn kamer rijk is. Totdat ik Markus aan de lijn kreeg, die nieuwsgierig was of ik die avond zin had om wat kegels omver te werpen in het nabijgelegen bowlingcentrum. Daar hoefde ik geen tweede keer over na te denken, want als je een Erasmus-programma volgt, dan doe je nu eenmaal spontane dingen en daar ben ik dol op geworden hier in Zweden.
Dinsdag en woensdag bestonden uit het verzamelen van moed, om mijn gedachten weer even op het studeren te verzetten. Er moest weer eens een assignment in elkaar geknutseld worden voor de vrijdag erop, maar zoals gebruikelijk was ik weer eens te laat begonnen. Dinsdag en woensdag gunde ik mezelf een potje bier en een beamer om de Champions League in de gaten te houden, waarna ik donderdag de blik op oneindig moest plaatsen en het verstand op nul. Daar ben ik dusdanig goed in geslaagd, dat ik inmiddels dat assignment met een voldoende heb binnengehaald. Niet meer aan denken, binnen is binnen.
De rest van die bewuste week (11-17 april), stonden vooral in het teken van leuke dingen. Een kitchenparty in 117 op vrijdag zou eigenlijk moeten uitmonden in een stapavond, maar we verplaatsten deze uitgaansavond naar een avondje later. Nietsvermoedend stapten we die avond een club in Göteborg binnen, waar een redelijk beroemd dj-koppel uit Rusland de avond van geluid voorzagen. Die avond had ik zo goed mijn best gedaan, dat ik zondag brak mijn oogjes opende. Aangezien de ijshockeyers van Frölunda vol actief waren in de titelrace, besloot ik op het laatste moment me te snellen naar het stadion om nog een wedstrijdje mee te pakken.
De daaropvolgende week (18-24 april) nam ik wat gas terug, omdat ik een examen moest inleveren die week. Wel besloten we in alle spontaniteit een vuurtje te stoken op de heuvel die Olofshöjd rijk is, waar je een mooi zicht had over Liseberg en de gekleurde Gothia Towers. Ondanks het te verzetten werk, ging ik met een aantal van ons naar de preparty van Summerburst in een club van Göteborg. Summerburst is een groot festival in één van de stadions van Göteborg, waar Markus en ik al een kaartje voor hebben weten te bemachtigen. Zaterdag volgde een brak middagje in de Scandinavische zon, alvorens ik zondag en maandag mijn academische Engels weer op de proef kon stellen voor mijn examen. De deadline was die dinsdag, maar omdat Frölunda inmiddels Zweeds kampioen was geworden, volgde er een grote huldiging in het centrum van Göteborg. Ik laste een pauze in op die maandag en trok naar Götaplatsen, zodat ik ook enigszins kon meedelen in de roem. Wat me opviel, was de schuchterheid die de Zweden zelve waren. Zelfs toen hun club zich voor het eerst sinds 2005 de beste van het land mocht noemen, ging het dak er niet echt vanaf zoals dat in Nederland zou gebeuren. Opvallend!
Nu het ijshockeyseizoen achter ons lag, moesten we natuurlijk op zoek gaan naar alternatieven. Die woensdag besloten we dan ook gelijk maar naar IFK Göteborg te gaan, stads’ grootste club van het kwartet aantal profidentiteiten. Ik wilde bijna zeggen dat we zitting namen op de staantribune, maar dat klinkt natuurlijk wat gek. Hoewel het niveau niet om aan te gluren was, kan ik niet ontkennen dat de sfeer aanstekelijk op me werkte. Die was namelijk erg goed, totdat er een bom ontplofte in de buurt van oud-Ajacied Tobias Sana. Die was daar op zijn zachtst gezegd niet van gediend, trok de cornervlag uit de grond en mikte het in de richting van de fanatieke IFK-aanhang. De scheidsrechter wees richting de catacomben. Dat kon maar één ding betekenen: over en sluiten, wedstrijd over (0-0).
Onze Vlaamse Jannelore had die vrijdag de ondankbare eer om als eerste van onze groep Göteborg te verlaten. Na een etentje bij de lokale Aziaat, continueerden we de slotavond in de inmiddels bekende keuken van 117, om daarna een feestje op te zoeken. Erg jammer om haar gedag te moeten zeggen, want ze lag erg goed in de groep.
Hoewel het beestje niet de naam vakantie droeg, was ik vanaf die dag tot morgen 10 dagen vrij. Aangezien vliegtickets naar Polen onwijs goedkoop waren, besloot ik met een Italiaanse klasgenoot af te reizen naar het land van wodka en de dumplings. Dit land stond al langer op mijn lijstje en ik ben dan ook blij dat ik Warschau, Krakau, Auschwitz en Poznan heb kunnen aandoen. En wat voelde het toch goed om voor een aantal zloty’s een goede maaltijd naar binnen te werken in een restaurant.
De tijd vliegt voorbij en dat baart me zorgen. Ik probeer van iedere dag te genieten, maar de gedachte dat ik over een maand en twee dagen weer door Nederland wandel, doet mij nog geen vreugdedansje maken.
Morgen begin ik alweer aan mijn laatste vak en dan beginnen de dagen in Sverige echt te slinken. Inmiddels leven we iets over half 10 en is het nog niet eens aan het schemeren.
Mijn streven is om de volgende blogpost iets sneller te plaatsen, zodat ik niet zo ver terug hoef te schrijven!
Pim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
